En anlamlı değil, en anlamsız değil. Mallık değil.
Her şeyi uçlarda yaşamak zorunda değilsiniz, uçlarda hissetmek zorunda değilsiniz. Bipolar mısınız arkadaşlar biraz sakin olun..
intihar etmek kimi zaman çok mantıklıdır, yaşamına son veren şeyin kendisi olmasını ister insan bazen. Veya seni bu hayata bağlayan hiçbir şey kalmaz. Veya acı içindesindir, geçmek bilmez ve son vermek istersin.
Bana sorarsanız ben deli gibi ölmek istedim bir aralar. Ve bu depresif ruh hali falan değildi, salt ölüm isteğiydi. Gayet sakince oturdum, kendimi hangi şekilde öldürsem diye düşündüm. Ki bu sakinlikti o anda beni korkutan rasyonel düşünüyordum ve sonuçta ölmek istediğime "karar vermiştim". ilaç mı içsem, pencereden mi atlasam? Yok sakat kalmamayım direkt öleyim. Kendimi mi kessem?
Normal değildi belki ama "sinirlerim bozuldu gitmek istiyorum bu hayattan" da değildi. Sorunlar sorun değildi sadece yok olmak isteğiydi önemli olan.
Ama içimdeki bir cılız isteğe tutundum, cılız gelse de değildi işte. Yaşama isteği bir içgüdüdür. içgüdüler kuvvetlidir. Bastırılması zordur.
Bu sebeple intihar etmek gibi korkakça bir hareket bile güç ister. Bu bir intihar güzellemesi değil tabii ki. intihar etmek güzel olabilecek şeylerden kaçmaktır, güzel olma ihtimalinden korkmaktır belki de. Çukurun dibine ait olduğuna inanmak, aydınlığa çıkmayı kendine layık görmemektir.
Ama mallık değildir, anlamsız değildir. Çaresizliktir biraz. Hüzün, çökkünlük, depresyon içermeden. Salt çaresizliğe içinden dal uzatamamaktır.
Neyse, intihar etmeyi düşünen doktora gitsin. Para kazanmamız gerek. Haydi bakalım.
