Son 1.5 aydır sinir ve stres içinde çalışmıştım. Zamanla stres de tavan yaptı. Teorik sınav kötüydü, muayene fena değildi. Tek geriye kalan sözlü kısmıydı. Beni çok geren 2 hocayla.
O sabah güzel güzel giyinip gittim odanın önüne. Yolda girmemeye karar vermiştim. Orada bizim gruptan kimse yoktu. Birkaç tanıdık sima gördüm. Kendimi hiç bu kadar rahatsız edici ölçüde yalnız hissetmedim. Daha doğrusu insanları hayatıma sokmaktan kaçındığımdan, hiç bu kadar yorgun düşmemiştim.
Çıktım ve o gün içinde 6-7 kişiyle görüştüm herhalde. Gün içerisinde kahkahalarım ve laf sokmalarım, piçliklerim havada uçuşurken; yavaş ama devamlı bir alkol akışı sağladım kendime.
Sonra açıklandı dediler. Teorik 51, muayene 70, yani sözlüden 60 alsam geçiyormuşum. Ben neden öyle kötü düşündüm acaba? Muhtemelen sözlü için de düşüncem yersiz kötüydü. Çok kolay geçiyormuşum aslında. Bütte kesin hallederim diyorum, yani çok kötü bir hoca gelmezse. Gerçi gelse de yazılım iyi olursa sıkıntı yaşamam.
Oldukça saçma bir karar aldığımın hep farkındaydım, ama bilmediğimi hissettim, yalnız hissettim, yorgun hissettim. Bir bahane sunmayacağım kimseye. "Neden?" sorularından nefret ediyorum zaten. "Sanane" bazen çok güzel bir cevap demiş miydim?
