ancak kişi, yaşarken ne yaparsa yapsın öldükten sonra hayatta olan en yakın kuşağın (anne, baba, çocuk, eş) dediği oluyor. peki o halde bağışlamanın ne anlamı var? hemen söylüyorum. bağış işlemleri tamamlandıktan sonra size bir kart veriliyor. bu kart bir tür vasiyetname gibi işliyor ve o en yakın kuşağa ulaşılamadığı taktirde onay alınmaksızın organlarınız bağışlanıyor. bu kartta o işe yarıyor. özellikle yalnız yaşayanlar ve tek çocuklar için mükemmel bir çözüm.
aileyi ikna konusuna gelince, ben anneme yemin ettirdim. babam zaten benden önce kendisi de bağışlamış. yakın çevreme de söyledim. artık günümü bekliyorum. Organlarımı bağışladığımı söylediğimde ise genelde aynı soruları alıyorum.
- Günah değil mi?
deizme göre birine yaşam şansı vermek günah değil. ancak buradaki herkesin deist olmadığını da düşünürsek islami açıdan da günah olmadığını söylemem gerek. evet Müslüman olmamama rağmen islami açıdan da durumu araştırdım. Çünkü ailem iki Müslümandan bir deist olamayacağına, elbet bir gün islamiyete geri döneceğime inanıyor. bu nedenle onlara 'bakın islam da izin veriyor' demek için araştırdım.
- Ailen nasıl razı oldu?
anneme yemin ettirdim. babam zaten benden önce bağışlamıştı, ona 'baba ben organlarımı bağışlayacağım' dediğim de 'ekmek alacağım' demişim gibi bir tepki verdi. yakın çevreme de sırayla tatlı tatlı anlattım. hatta kulak misafiri olup kocaman gözlerle bana bakan küçük kuzenime bile 'bir gün ben yanında olamazsam benden bir parça senin yanında olabilir' diye anlattım. kendisi bunu söylediğimde 8 yaşında falandı; korkacağını, endişeleneceğini, üzüleceğini düşünmüştüm ama bir kaç yetişkinle birlikte anlattığımızda gayet olgun ve olumlu karşıladı.
- Nasıl karar verdin?
aslında bir anda karar vermedim. yani bir sabah kalkıp 'ay bana bir aydınlanma geldi, ben organlarımı bağışlayacağım' demedim. ilk ve ortaokulda izlediğim çeşitli filmler, okuduğum kitaplar sayesinde önce böyle bir şeyin mümkün olabileceğini öğrendim. ardından lise 1'de dayım kansere yakalandı ve ilik nakli olması gerekti. 18 yaş üzeri herkesten ilik alındı ancak ben o dönemde 16 yaşında olduğum için dayıma ilik veremedim. 9 ay sonra dayımı kaybettik. dayımın kaybından sonra aklımın bir yerinde hep 'benim iliğim acaba dayımı kurtarır mıydı?' sorusu kaldı ve kendime '18 yaşıma gelince organlarımı bağışlayacağım' diye bir söz verdim.
- ya bağışladığın kişi itin uğursuzun biri olursa? korkmuyor musun?
korkmuyorum. o kadar şey yaşadıktan sonra insanlara kötülük yapabilecek gücü kendinde bulursa, buyursun yapsın. bana ne? * onun günahı beni bağlamaz diye düşünüyorum. Ben ona iyilikle doldurabileceği yeni bir yaşam şansı veriyorum. Emanete ihanet edecekse o onun bileceği iş.
benzer bir şekilde soramazsının şu bölümünde de bir organ bağışçısına soru sormuşlar.
