Bu hissi çok yaşadım ve yaşamaya devam ediyorum.Yalnız, bu his herkes gibi beni üzmek yerine sinirlendiriyor. Şöyle ki;
kimsenin aldığına ettiğine karışmam, malında mülkünde gözüm yok, kıskanç bir insan değilim, kavgayı sevmem bu sebeple problemlerimi konuşarak/ tartışarak çözmeye çalışırım, kendi halinde takılan biriyim..
Be Allah'ın cezası beni niye sevmiyorsun? Derdin ne?
illa ağzına mı mıçayım?
Tuhaf tuhaf tripler, küsmeler, laf sokmalar. Benimde bir sınırım var patlayınca da kötü ben oluyorum.
(Bu bahsettiğim sadece karşı cinsle alakalı olmayıp, kadın/erkek hayatımın bir köşesinde olup, çıkarttığım kişileri kapsar)
