An itibarı ile 72 gün olmuş. Ankara'dan izmir'e işim gereği taşındım. Bütün dostlarım, arkadaşlarım ve ailem ise Ankara'da. Haftanın 6 günü çalışıyorsun gün içinde konuşacak sohbet edecek insan yine iyi kötü oluyor da.. Akşam saat 6 dan uykuya kadar olan süreç içerisinde, ve pazar günleri sanki cenaze evinde gibiyim. Kendi cenaze evim. 7 8 seneye yakındır televizyon izlemezdim şimdi ise televizyon karşısında uyuyakalan memurlara dönmüş gibi hissediyorum kendimi. Bazen kendime de acımıyor değilim. Ama elden ne gelir ki? Artık insanlara güvenemez olmuşuz veya insanlardan ne gördüysem artık insanlara hemen ısınamıyorum eskisi gibi. Alışıyorum sanki zaman geçtikçe bu duruma.
