Şu an içince bulunduğum eylem. bir anda iş, hayat, siyasi görüş açılarına bile olumsuz gözle bakmaya başladım, gelecek gözümde karardı. Herşey gözüme battı, ne benden ne insanlardan ne de dünyadan birşey olmaz diye bir kanıya düştüm. çok hızlı geldim bu noktaya. Son birkaç saat içinde. Biraz düşündüm neden olabilir diye. Anlamam çok uzun sürmedi, sorunum ailemden uzak kalmamdı.
insanlar mutsuzluğunun temel sebebini görmeden, anlayamadan bunları başka şeylerden ötürü olduğunu sanarak tüm hayatını ziyan edebiliyor. Beni şu an iyileştirecek olan tek şey oğlumun kokusu. ilacımı er geç alacağımı bildiğim için de biraz olsun rahatladım ama halen gerginliği tam olarak atamadım üstümden.
Sonra düşündüm, ya asıl eksikliği annesi, babası, eşi, evladı olduğunu farketmeden tüm dünyaya nefret saçanlar ne olacak? Kim dolduracak onların yerini?
Hangi ilaç bir annenin, bir babanın bir aile bireyinin yerini tutabilir ki?
