Ama bir de şu var.
Büyük ihtimalle biz veli olsak ve çocuklarımızı o okulda okutuyor olsak burada tepki veren ben dahil bir çoğumuz orada o yuhalayanların içinde olurduk.
Bir haklı sebep bulur, ebeveynlikn duygusuna körü körüne sığınırdık.
Çünkü biz toplum olarak empatiden, anlayıştan, hoşgörüden ve fedakarlıktan o kadar uzağız ki. Tepki verdiğimiz olaylarda bile, o vakıanın çemberine dahil olduğumuz anda canavarlaşıyoruz ve gözümüz dönüyor.
Birlikte yaşamak bize iyi gelmiyor. Duygu mutasyonuna uğruyoruz.
Birbirimizi o kadar kötü etkiliyoruz ki tüm iyi duygularımızı el birliği ile katlediyoruz.
