Keman sesi gibiydi gözlerin..
Alıp götürüyordu uzaklara, ama çok uzaklara
Vuruyordu bir adamın bam teli sinesine,
Bir bebeğin emzikli ağzının az üzerindeki dolu gözleri gibi sızlıyordu yaşlarım,
Akarken titrerlerdi yanaklarımdan dudaklarıma sonra.
Sonra,
Ney sesi gibiydi nefesin,
Öyle içten, öyle derinden,
Şöyle ciğerlerini doldurup hoffff diye bir üflesen,
Ben bitik, gök delik, yer yeksan,
Cennet-i ala bile oynamış bir bilsen yerinden,
Sonra,
Sonra,
Mavzeri tutuşmuş bir askerin sıktığı son kurşun gibiydi bakışların,
Atmosferle beraber ciğerimi de delen,
Hayallerimi kursağımdan bile toprağa döken,
Ama en kötü anıyı bile tek celsede unutturabilen,
En sert, dik adamı bile utandırabilen bakışların,
Oysa ki ben bilirdim, içindeki küçük kız her gece ağlardı,
Ben bilirdim.
Ben.
Gelseydin kontes kontes otururdun karşımda.
Otururdun.
Sonra ben çoraplarını giydirir, öperdim yanaklarından.
Ne yapsaydım yahu !Öpmese miydim.
Ne kadar ahmakça!
Öptüm işte!
Seven öper hem, öpmez mi?
cıkan yemek yer, susayan su içer, seven öper yanaklarından, ayaklarından.
Bir atımlık aşkım vardı, çöpe mı attık onu da yoksa?
