Çok özlenen. Cidden ya feci özledim. Tedavi sürecinde bitmesi için gün sayıyordum ama çıktığı an yokluğunu hissettim. iç yanaklarımın yara olmasını, tellerin dudaklarımı kanatmasını, her kontrolden sonraki ağrı, lastiklerin dayanılmaz sancısı...
Ama özledim be.
Tellerimi çöpe atamadım bile, o kadar bütünleşmişim onunla. Ne yemekler öğüttük onunla hey gidi.
Millet tel taktıktan çorba ile beslenirdi, ben acıdan ağlayarak dürüm gömerdim, bu yüzden asla narin ve hassas bi prenses olamicam.
Edit: siz burdaki bana laf atan dişçilere bakmayın. 1,5 yıllık süreçte ne braketlerim düştü ne de tellerim kırıldı. Kola da içtim, sakız da çiğnedim.
o kendini bilen malum dişçi devlet hastanesinde çalıştığı için malzemeden çalıp iyi yapıştırmıyor olabilir. ben ne devlette ne üniversite hastanesinde yaptırdım, dürümün içine lahmacun koyup da yiyebilirdim anlıyo musun?
