Yağmurun sesi tek başına bir şey değildir. yağdığı, çarptığı, çiselediği yere göre çıkarır tınısını.
Mesela bir barakayı sarmalayan brandalara, ya da fakir bir semtin ahşap evlerinin plastik sundurmalarına.
Yağmurun sesi garibanlığA hep daha yakındır.
Bir plazaya gelmez mesela sesi, camları tırmalamadıkça. Asfalt ve betona boğduğumuz şehirdelerse katılaşmış çimento ve zifte dokunup kalır sadece; bir su birikintisine yağarmışçasına.
Ama yağmur en çok, tek göz bir evin damından sızıp gelerek bacanın arasından sızıp; şıp şıp diye eski bir yoğurt kabına yağması ile çıkarır sesini.
Acizliğe. Yokluğa. Garibanlığa yağan yağmurun sesi ile; bize yağan yağmurun gürültüsü aynı şey değildir.
Çünkü yağmur sesi, hayatını nasıl yaşadığına göre herkese kendini farklı dinletir.
