“Osmanlı ülkesinde vakıfların çoğu, servet ve akar sahiplerinin servetlerini kendi soy sopuna tahsis etmeleri için en güvenilir araç olarak kullanmışlardır. Dini bir belge olan vakfiye kutsaldır, şartları bozanlara tanrı’nın lanetini getiren, son derece güvenilir bir belgedir; vekfı yapan çoğu kez erkek, kendi soyundan olanları vakfın idaresi için mütevelli tayin eder.” halil inalcık
