anlamazdın, arkanı dönüp giderken adını içime içime haykırdıgım da; yıkılmışlığımı yılmışlıgımı, hayata olan bütün öfke nedenlerimi sana yüklediğimde nasıl çıkmazlara hapsolduğumu. tam o an, işte o an nefrete dönüşmesini beklediğim bütün aşksal duygularım tamda aksine tutkuya, saplantıya döndüğünde nasıl bir iç yakıcı acının içindeydim bilmezdin, dinlemezdin, anlamazdın..
bugün artık daha evcil, giderken bıraktıgın bütün acılarım. nasıl eğittim, nasıl metanetimi geliştirdim bilsen ama bilmezsin, bilsende anlamazdın tıpkı hayatımda varolmaya başladıgın o günden bugüne kadar sana karşı beslediğim hiçbirşeyi anlamadığın gibi...
