Duvarlar sarmis dört bir tarafı;
asilamayan yikilamayan duvarlar...
Kime dost diye gunenip anlatsa bu garip Gönül?
Nasıl dile döker hislerini bu deli gönül?
Duvarlar daha da buyurken biçare gözlerde,
takati kalmaz artik bu devasa engellere;
Döker incilerini yastigimin oyalı köşesine,
Sessiz ve sakince...
Duvarlar: kişilerin arasındaki görünür görünmez engeller...
Farklılıklar, değişik hayatlar, garip karakterler, türlü diller, lüzumsuz hareketler...
Ayırır ademi beseri,
ortak payda bilmeden!
Gün şafakta usulca sökerken, tavanı seyrederken bulurum yorgun gözleri;
tek tek döker etegindeki tüm dertleri...
Sanki karanlık bir kuyuya taş atarmis gibi...
Duvarlar dostu olur mu insanın?
Söyle ey akıllı, âlim kişi!
bu garip gönlün bulunur mu bir çaresi?
Var mıdır ufukta bir hayrın haberi?
Yoksa eğer,
kimsenin ruhunun bile duymadigi bir alemle kucaklasabilir mi beşer?
Yoksa şaşırtır mi beseri bu dertler?
