6 yıl önce yazdığım günlüğümden bir parça buldum. gelecek hedeflerimi kaç yaşında ulaşmam gerektiğini sıralamışım. 31 yaşında ulaşmayı hedeflediğim konuma geçen yıl nisan ayında ulaşmışım, daha 31 ime 5 sene var. bi gülümsedim, heyecanlandım, yanaklarım kızardı. ama çok zor oldu, oluyor. beynim, vücudum, ruhum. işimde başarılı olabilmek için binlerce şeyi kaçırıyorum, hayatı kaçırıyorum ve yine yetmiyor.. kurslara gideyim, ne bileyim bi enstrüman öğreneyim, başka diller öğreneyim, bi aktivitem olsun diyorum vaktim yok. güzelim gençliğim hergün 12-13 saat bir dakika kıçımın üzerine oturmadan, yemeden içmeden bebeğim gibi koruyup kolladığım bir mutfakta geçip gidiyor. meslek kader mi bilemiyorum ama bazen canıma tak edince neden benim de bir masabaşı işim yok, neden 8-4 çalışamıyorum diyorum. bazen yorgunluktan uyuyamıyorum. bi fondip absent içip, bi sarma ot içip yüz üstü bayılıyorum yatağa. bu gece de olduğu gibi.
gidip yatayım, yarın ömrümün kalan günlerinden birinin daha 13 saatini feda ederek yönetmem gereken mutfağıma uyanmam gerek.
