insanlar sahip olduğu ırkları yüzünden birbirlerini kırıp geçebiliyor hatta soykırım bile yapabiliyorlarken, sen hümanizm tiyatrosu oynamaya kalkarsan bir gün gelip ebeni sikerler. Irkını sevmek birinci derece akrabalarını sevmek gibi, aileni sevmek gibidir çünkü dışarıda sana dost görünenlerin kuyunu kazmaya çalıştığından hiç bir zaman emin olamazsın ki bunun yakın örneği barışpınarı operasyonunda at nalı gibi çıktı karşımıza, maalesef kendi kandaşlarımız dışında herkes bizden nefret ediyor, sen ırkçılık için aptallıktır desen de, başımıza bir şey geldiğinde bu hümanist bir arkadaş buna dokunmayın demeyecekler. Yani güzel kardeşim benim ırkımı sevmekten başka çarem yok seni bilemem.
