benim öğretmenim var bi tane memurluğundan şikayetçi, kaçırdığı fırsatların kaçışına seyirci kalmışlığından pişman, bir gün biz oturduk bu hocamla dertleştik sabaha kadar,öğretmenim ninni bile söyledi bana,öyle bir sevgi işte,memuriyetten uzak,boyun bağından, toplumdan uzak, sabah dedim "öğretmenim uyan üsküdar'da sabah oldu" "beş dakika daha" dedi bana uyandı sonra önceden adımla çağırırdı beni sonra bana -canım- dedi çok mutlu oldum ben çünkü o herkese -canım- demez.sonra daha çok şaşırdım çünkü bana -bebeğim- dedi sonra artık küçük dilimi son gördüğümde onu yolcu etmek için evimin önünde bekliyordu çünkü bana -hayatım- dedi.ben ona -hocam- dedim, -benim hocam,hocaların hocası,en sevdiğim hocam,gitme! - sonra bir gün dedim ki bana yeni bir yol göster -gitmem lazım canım- dedi, ben ısrar ettim ama yine de gitti.ısrarlara aldanmadığı gibi benim öğretmenim -gitme- canım da demez.ama -canım- der ben kalırım öyle.
