okul yaşantımızın başından itibaren hep kafamıza kazınan, televizyonlarda veya tanıdıkların mezuniyetlerinde devamlı insanın beynine yerleştirilen, bir gün gelecek sen de atacaksın bu şekilde kepini, okuyup adam olacaksın tanımı ile birlikte kişinin tek hedefi haline gelmesine neden olan, fakat işin özüne baktığınızda aslında pek de tutulacak bir yanı olmayan hadisedir. havaya kep atmak, mezun olmaktır. fakat her mezun olan havaya kep atabilir, havaya kepi atmak bir ayrıcalık değildir, sizden beklenen şey olmamalıdır. zaten bir okula girmiş insanların yüzde 99 u o kepi havaya atmaktadır. çocuklara, havaya kepi atmayı salık vermektense, kep toreni öncesi kürsüde konuşma yapan derece sahibi çocuğu örnek göstermek daha doğru değil midir. neden hep işin eğlence kısmını örnek gösteriyoruz çocuklarımıza, neden önemli noktayı hep kaçırıyoruz. iyiniyetle yapılan bir iş belki, hadi yavrum bak sen de ileride boyle kepini havaya atacaksın. okumaya özendiriyoruz, ama kaş yapalım derken göz çıkarıyoruz. amacını sadece o kapıdan çıkmak olarak gösteriyoruz, ama dolu mu çıkıyor boş mu çıkıyor o kısmı nerede?
