"bir mektup yazmak istiyordum, ama adres bilmiyordum. yani hiçbir adres bilmiyordum. bana inanmazlardı, bunun için utanıyordum. bana herhangi bir adres söyler misiniz? diyemezdim. oysa herhangi bir adres yeterliydi benim için. bir zorluk daha vardı o zamanlar. şimdi de var -yani bir süre geçtiği halde- kendi adresimi de bu mektupta yazmak sorunu beni düşündürüyor.
bu hikayemi, ekspres ya da posta treni artık -belki de sadece belirli bir süre için- geçmediği halde, bir yolunu bularak okuyucularıma -artık müşterim kalmadı- iletebilsem bile, nerede bulunduğumu nasıl anlatacağım? bu sorun da beni düşündürüyor. ama gene de ona yazmak, hep onun için yazmak, ona durmadan anlatmak, nerde olduğumu bildirmek istiyorum.
ben buradayım sevgili okuyucum, sen neredesin?"
Yaşasaydı bugün 85 yaşında olacaktı. istediği kadar anlaşılamadan, istediği kadar okuyucuya ulaşamadan göçüp gitmiş yazarımız, canımız, ciğerimiz. Tehlikeli oyunlar kitabında “Kafam cam kırıklarıyla dolu doktor. Bu nedenle beynimin her hareketinde düşüncelerim acıyor anlıyor musun?” yazmıştır ve kendisi beyin tümöründen dolayı ölmüştür. Şimdilerde popüler kültür malzemelerinden biridir, bu son zamanlarda biraz azaldı, artık “albayım albayım” diye dolaşanlar yok olmaya başladı. Bunlar oğuz atay’ın kara mizahını anlamazlar, anlamalarını geçtim, kitabın fotoğrafını instagrama attıktan sonra kitabı okumuyorlardır bile. Neyse her ölüm gibi onun ölümü de erken olmuştur. Keşke biraz daha yaşasaydı da birkaç eser daha bırakabilseydi bize.
