yerde aramıştım. çok acayip bir duyguydu. çok ciddi bir durum vardı ve belli bir miktar paraya ihtiyacımız vardı. yaşım 23 falandı askerden geleli çok olmamıştı ama evin erkeği olarak bulmam gerekiyordu. yapabileceğim her şeyi yaptım iş yerinden alabileceğim parayı aldım. orada da yeni olduğum için maaşımdan fazlasını isteyemedim. 10 gün boyunca piyasada ek iş aradım. arayan bulur derler ya proje işleri buldum ve gece saat 3-4 lere kadar evde çizim yaptım. ertesi sabah kalkıp tekrardan işe gittiğim halde hemde. insanlardan borç istemekten aşırı utandığım için hiç kimseden isteyemedim tabi o zamanlarda da. parayı vermemiz gereken sondan bir önceki akşam bugünün parası ile 100-200 lira falan bir para kaldı en son bulamadım bir türlü. eve giderken tüm yol yere baktım belki bulurum diye. babayı buldum tabi orası ayrı *
rabbim çok büyük. son gün ödemeye saatler kala artık iyice stresten migrenim tutmuşken bir telefon geldi. ek iş yaptığım şirketlerden bir tanesi 3-4 acil projesi olduğunu söyledi. rica ettim ön ödemeli yapabilir miyiz bu sefer diye adamda "senin billurun sağ olsun gardaşım" dedi ve ihtiyacım olan 200 lirayı değil 400 lira verdi. ödememi yaptım üstüne öşek gibi ziyafet çekmiştim güzelce. o çaresizlik anlarını hiç unutamadım. rabbim kimseyi böyle şeylerle imtihan etmesin. hani filmlerde falan izliyoruz ya çocuğuna ilaç almak için vs olmayacak işlere girişen anneler babalar oluyor. o olaylardan her gün on binlercesi oluyor dünyada gerçekten..
