çoğu sert, asi, eril genç gibi ben de üçüncü albümü sonrası teoman kişisine tavır almış kitlenin bireriydim. sırt çevirdiğimiz çalışmaları arasında haliylen bir süre sonra gelip tüm kasvetiyle içimize çökecek birkaç tanesi olacaktı. bu şarkı da onlardan bir tanesi. bu da şarkıyla barışma hikayesi;
dünyanın durmuş oladuğuna kellemi koyacak kadar inandığım günün sabahında, dün akşam sekiz civarı sıkıntıdan terk ettiğim ofisime geliyorum. küllükler dolu, yerler kırıntılarla, gerekli, gereksiz kağıtlarla kaplı. havasız kaldığından ağır bir koku yerleşmiş yine ofise, gayri ihtiyari üstümdeki montumu çıkarmadan pencereye yöneliyorum. kara bulutlar izlemekten zevk aldığım manzarayı bile almışlar benden. hissettiğim yalnızlık benim için bile normal değerlerin üstüne çıkmıştı. ne sevgim kalmıştı ne de gözyaşlarım. yine gayri ihtiyari, tamamen el alışkanlığı ile bir sigara yakıyorum pencerenin pervazına dayanıp, tam o anda karşı sıradaki cafeden bu şarkının ilk notaları geliyor, aheste aheste.. o an bir film şeridi gördüm gözlerimin önünde ya da senaryo mu demeliyim, çünkü sadece kelimelerden oluşmaktaydı. hiç fark etmezdi, çünkü artık sen yoktun ya. kalbim birkaç saniye atmayı reddetti. zorla devam ettirdim. hala istemsizce çabaladığını söyleyebilirim. o an dönen dünya değil başımdı. belki çok sigara içtiğimden, kahvaltı yapmadığımdan ya da içindeki benden kurtulduğundan. bilemem. zaten ister dursun, ister dönsün dünya, hiç fark etmez. sönsün tüm mumlar, bitsin sevgim. ne olacaksa olsun. geri dönüp bakınca şarkının ilk notalarını duyduğum anın hakkını veremedim, tekrar yaşamak isterdim. senin de hakkını verememiştim zaten, hakkıyla anlatamadığımdan da eminim. her kim ki bu yazılanlardan bir manaya ulaşır, bu onun güzelliğidir.
