size daha önce hiç anlatmadığım, enteresan bir askerlik anımdan bahsedeceğim.
önce komutanımızdan bahsedeyim. askerliğimi sürgün yerinde yapmıştım. sürgün yerlerindeki askerlerin çok büyük kısmını sabıkalı erler oluşturur (benim artık orada ne işim vardı bilemem), keza komutanların da sürüldüğü yerlerdir sürgün yerleri.
bizim komutan zamanında albayına silah çektiği için buraya sürgün edilmişti. tugayın en sert ve en disiplinli komutanıydı. diğer bölüklerdeki askerler bizim halimize acıyordu. her sabah içtimasında donumuza kadar kontrol ederdi, donumuzun yeşil olmasını isterdi. şaka yapmıyorum. hepimiz korkardık komutandan.
neyse komutan bir keresinde bana bir görev vermişti ama verdiği görev benim aklımdan uçup gitmişti. koğuşta yatıyordum. (bkz: swh) sonra canım sıkıldı malzemelik odasına gittim. bir baktım bütün askerler harıl harıl çalışıyor. erler depodaki malzemeleri düzenlerken, komutan da başlarında duruyor. ben de rahat rahat gittim yanlarına. komutan ve diğer erler bana baktı merakla.
sonra komutan dedi ki: “nerdesin? sana verdiğim işi yaptın mı?”
aslında bir bahane uydurup sıyrılabilirdim ama öyle yapmadım. “koğuştaydım komutanım, verdiğiniz görevi yapmadım, unuttum.” dedim.
hatta komutanın yanındaki uzun boylu bir er çok şaşırarak, “çayan bir bahane uydurabilirdin.” dedi. hem de komutanın yanında söyledi bunu. çünkü bu kadar sert ve sinirli bir komutana böyle bir şey söylemek tehlikeliydi. ben de yalan söylemeyeceğimi söyledim.
komutanın ağzı açık kaldı. (bkz: swh) sonra dedi ki, “ulan helal olsun sana. git koğuşa akşama kadar dinlen!”
çalışan bütün erlerin “vay amına koyım” bakışları arasında koğuşuma geçtim ve dinlendim. (bkz: swh)
