Şimdi neslican tay'ın en sevdiğim yönü diğer hastalara mücadelesiyle umut ışığı olmasıydı, öldüğünde de en çok buna üzüldüm. Yani onun ölmesi değildi üzüldüğüm, diğer hastaların ümitsizliğe kapılma ihtimaliydi.
Neslican bir savaşçıydı ama bizim hayatımızda ekranlardan izlediğimiz bir kızdı sadece. Dolayısıyla öldü ve tabii ki gündem oldu ve tabii ki gündemden düştü.
Ama biz hasta değiliz, neslican bize umut olmadı. Bu unutuluşu bir de ondan güç alan yüzlerce hastaya sormak gerek.
Soralım onlar unutmuş mu, unutacak mı? Yoksa izleyip güç aldıkları kız hep kahramanları olarak mı kalacak?
