hatta bu sözlüğe de bu yüzden yazıyorum, yani yalnızım ve bol bol boş vaktim oluyor, bu yüzden her boş vaktimde sözlüğe bir şeyler karalıyorum.
2012'den beri bu sözlükteyim, 7 yıl olmuş yine de bırakamıyorum.
tamam belki eski hesabımı sildim ama bu sefer de bu hesapla buradayım.
17 yaşında babamın da vefat etmesiyle birlikte daha da derinden hissetmeye başladığım bir olgu oldu bu yalnızlık, bir türlü peşimi bırakmadı, küçüklükten beri hep "o pek konuşmaz" dedikleri çocuk oldum.
zaten öyle kalabalık bir ailem yoktu, çok nadir olurdu ailece herkes bir arada oturup yemek yememiz bir şeyler paylaşmamız..
babamın da gitmesiyle iyice yalnızlaştı ev, hayalete döndü resmen.
yaş oldu 23, şimdi de işe güce başladım bambaşka bir şehirde, bambaşka ümitlerle ama yine sonuç tek başıma evdeyim ve hala yalnızım, ağlayarak puding yiyorum lan hayata bak.
ne yapacağım ne yapmalıyım hiçbir fikrim yok.
bir de eskisi gibi yazamaz olmuşum onu fark ettim.
eskiden buraya bir entry metni açtım mı destan gibi yazardım hiç takılmadan, şimdiyse öylece ekrana bakıyorum ne yazsam diye.
