Türlü çelişkileri ve soruları ortaya çıkaran meseledir.
Insanoğlu dedigimiz iki bin sene evvel bugünden çok daha gerideydi pek çok alanda. hatta avrupaya baktigimizda çok da uzak olmayan bir zaman önce cehaletin, yobazlığın pençesinde kıvranmaktaydı. Bilimde, teknoloji de, sanatta, edebiyatta ve felsefe de gelişimin birikime bağlı olduğunu her birimiz kabul ederiz.
Dinler adem ve havva'dan ise iki medeni insan gibi bahseder. Pek çok şeyin bilgisine sahip olduklarından.
Oysa deneyim, akıl yani gerçekler bize şunu söylemiyor mu? insanların en ön safhası ilkeldir. ilkel olmak zorundadır. Medeniyetlerin ortaya çıkmasında ilkellikten insanlığı doğru bir geçiş hikayesi vardır.
Aksi halde insanlar ateşi, tarımı, yazıyı, sanatı bulmak, keşfetmek, geliştirmek için neden binlerce yıl beklemek zorunda olsunlar.
Bugün dahi mevcut olan kabileler, geçmişin ilkel insanllarından daha ileri seviyede örnekler olarak ele alınır. Fakat aralarında ilişki kurdugumuz vakit konuştukları dilin yapısı, icra ettikleri müzik, töreleri ve inanışları medeniyet seviyesinin çağlarca gerisinde kalır.
O halde adem ve havva ilk insanlar olarak bir tamtam dan çok daha ileri seviyede oldukları düşünüldüğünde. 'Ki tanrının hikmetinden sual olunmazmış.' Neden insanlar yüzbinlerce yıl boyunca anılmaya değer bir varlık olmaktan uzak kaldılar? Adem ve havva tamtam degillerdi ve tanrı onlari ve onlardan sonrasini anilmaya deger olarak degerlendiriyor. Ama bir iz yok o günlerden anılmaya değer.
Adem ve havva hikayesi gelişimin yasasına aykırı birer örnek olarak orda duruyor. Siz onları bildiğimiz manada insan olarak kabul edecek olsanızda bir soru hep aklınızı kurcalamak zorundadır.
Bilge insan adem'den sonra neden insanlar bildiklerini unuttular ilkel insanlık durumuna düştüler.
