sevdiği oyunlardan biri de ben koltukta oturuyorken hızla havalanıp benim koltuğumun arkalığına konmak oradan da açık pencereden dışarıya uçmak. her pencere balkona açılığı için oradan da balkona konuyor ve ben ona " haniymiş " kızım diyorum.
bir gün sabaha karşı 05.00 gibi kalk oynayacağız diye tutturdu. mecburen kalktım,itiraz etme şansım yok zaten. gidip bir koltuğa oturdum. uyku sersemiyim ya, balkona açılmayıp sokağa açılan tek pencere var ben de onun önündeki koltuğa oturmuşum.
bu yine koşa koşa geldi ; hooop benim koltuğun arkasına oradan da hooop pencereden dışarı. eyvah ! dedim bu pencere balkona açılmıyor ki ;
evim 1. kat, belki düşmekle bir şey olmaz ama aşağısı gül ağaçlarıyla dolu . korka korka pencereye yaklaşıp aşağı baktım. o da bana bakıp giiiiiyk diye ses çıkardı. ooh dedim yaşıyor .
bekle geliyorum dedim. hiç kımıldamadan beklemiş.aldım geldim. ondan sonra onun adı süpermen oldu. süpermen aşağı- süpermen yukarı.o pencereyi bir daha açık bırakmadım.
