ilk bakışta internet elemine dalıp sokağa çıkmayan insanı çağrıştırsa da pek öyle değili
büyüklerimin eski yaşantılarını şöyle bir hatırlıyayım dedim gördüm ki onlar da çoğunlukla yalnızdılar. ne kadar mutlu olduklarını bilemem.
hatta işlerinde eşleri ölenler vardı yani hakkaten tek başınalardı.
ne yapardı bunlar.
malum günlük işler. yemek, bulaşık. bahçede biraz uğraşma. aralarda evin en güzel köşesine oturup hiç bi şey yapmadan öyle durma, falan.
bu insanların, ya bi arkadaşa gideyim, biraz lak lak edeyim havaları pek yoktu.
işte camiye namaza giderse orada bi kaç muhabbeti olur.
kadınsa, 2-3 günde bi komşu gelip yarım saat oturur.
bu kadar.
yani bir mecburiyettir tek başına mutlu olabilmek ve gayet normaldir.
