kimsenin mecbur olmadığı hede. yaşasın, mutlu olsun isterim tabi. ama şimdi biz öldük mesela bugün. kimin haberi olurdu? kimsenin. kimse kalkıp da bize üzülmezdi. sevgilin olan kişi bile seni unutur yarın başka birini bulur. hal böyleyken ölüm hayatın bir gerçeği iken ben de bunu kabullendiğimden ,her an benim de başıma gelebileceğini bildiğimden üzülmeyi de kenara bıraktım. sadece düzenin kahpeliği ve anlamsızlığı acı veriyor. ama hepimizin sonu ortak.
