Ne yalan söyleyeyim, üzülmedim öldüğüne. Ama bu, sevindiğim anlamına gelmez aslaaa. Ailemden kimse kanser değil, soluğunu hissetmedim o hastalığın ne kendimde ne etrafımda.
Bana hiçbir zaman güçlü bir hasta gibi gelmedi Neslican. Kendisini daha iyi hissetmek, etrafındaki kendi gibi ya da kendi gibi olmayanlara enerji vermek için çabaladı sadece. Yani, bir şeyi gösterdi bize ama kendisi o yaptıklarını kendi hayatında uygulayamadı sanki. Bilmiyorum ya.
Her ne olduysa oldu, şahsen, artık dinlendiğini hissediyorum tüm kalbimle...
Acıları dindi, gözleri dolarak konuşmalar bitti, o kadar çok seven kişi bıraktı ki ardında, öyle çok şanslıydı ki maddi anlamda güçlü olduğu için. Aynı semptomlar sende bende olsa, eminim sırf parasızlıktan en fazla bir ay yaşamış olurduk.
Onun adına seviniyorum, güzel bir iz bıraktı ve bolca güldü eğlendi.
