https://galeri.uludagsozluk.com/r/1905797/+
Kedileri cok severim lakin bir o kadarda korkarim.
Hayvan sevgisi aileden asilanmasi gereken bir sevgidir.
Bir olay hatirliyorum;
Kardesim uc dort yaslarindayken, yerde gezen karincalarin ustune bas parmagini koyup surterek karincayi boluk porcuk ederdi. Annem bu olayi gorunce dayanamadi birgun ve dedi ki;
-oglum o karincanin ailesi vardi; karisi, cocugu ve sen gibi annesiyle ablasi vardi. Neden onu öldürdün? Arkasindan cok aglayacaklar.
Tabi kardesim olayin sokunda aglamaya basladi. Kolu bacagi bi tarafina girmis karincayi eliyle itekliyor bir yandan da “uyan , uyansana annen bekliyo uzulur, kaaaalk” diyordu.
Sonra annem bir cozum buldu. Dedi ki:
- oglum eger ona guzel bir mezar yaparsak ailesi gelir basina dua eder. Ama birdaha asla mezar yapmak zorunda birakacak isler yapma. Oldurursen geri gelmezler tamam mi? Dedi ve kardesiminde onaylamasiyla, kibrit kutusuna mezar yaptik baya bildiginiz karinca icin mezar tasi yaptik basina oturduk. Kardesimde aglaya aglaya bildigi tek dua olan subhanekeyi falan okudu.
O cocuk su anda bir yetiskin ve nerde hayvana zulmeden birisini gorse, artik onun kolunu bacagini ayirmaya and icmis durumda. Eger annem o gun bunu yapmasaydi belki de bu cocukta o hayvanlara zulmeden icinde bir gram hayvan sevgisi olmayan adamlardan olacakti. Merhametsiz , vicdansiz olacakti.
Bazen bir karinca, koca bir omure etki eder.
