ilkokulun o saf havasından çıkıp ortaokula başladığımız yıllarda başımızdan geçen sevdalıklardır. bizim orda öyle derler ; sevdalık.
(bkz: karadeniz)
okulun son sınıfında genelde daha bir duygusal ve çekingen yaşanır aşklar. lisedeki gibi kızın elini tutmak, hatta inceden öpmek filan yoktur bu dönemde.
genelde arkadaşla gönderilen mektuplar, gizlice sırasına bırakılan çiçekler filan vardır. ya da bir bahaneyle konuşurken aşkını belli etme çabaları filan.. cep telefonu filan yok o zamanlar, evde telefon yok lan ne cebi !
kısacası, çok istisnai durumlar haricinde, kızın elini bile tutamadan öyle mal mal geçen aşklardır. iki kelime bir araya gelip kıza söylenemez bile. ferdi filmlerinde 7 yaşındaki kızın bile aşk edebiyatı yaptığına bakmayın, o filmlerde oluyordu sadece.
sonra okul biter, kızı lisede görürsün ama o seni görmez bile. sebebi malum. o gelişimini daha hızlı yaptığından yanında tıfıl bir çocuk gibi kalırsınız. çok fenadır çok. bana kalsa ortaokul yıllarımı silerim tek kalemde.
