O kadar uzun yılları uyuşmuş gibi bir huzurla geçirdim ki, şu an canımın acımasının da tadını çıkaracağım. Canımın acımasından zevk alacağım diyemiyorum çünkü bu kadar acıyınca mazoşist bile olsa insan işin zevki fantezisi kalmıyor, hayatta kalma mekanizmaları devreye giriyor insanın, nefesi yüzeyelleşiyor filan. Ama tadını çıkarcam.
Çünkü onu görünce her şey önemini kaybediyor sözlük. Bana ne kadar haksızlık ettiğini düşünmüyorum o an. Ne kadar kötü davrandığını da düşünemiyorum. Genel olarak düşünemiyorum zaten.
Ama onunla olmak istemiyorum artık. Çünkü o benimle olmak istemiyor ve ben benimle olmak istemeyen birisiyle olmak istemiyorum. Ama bu saatten sonra istediğini söylese bile inanmam zaman alırdı sanırım.
Gözlerine bakamıyorum.
Güvenmiyorum artık ona.
Ve gerçekten inanılmaz kırgınım.
Ama kızamıyorum.
Bazen o da üzgünmüş gibi geliyor, o zamanlar kendimi bırakıp ona sarılmak istiyorum, her şey iyi olacak demek istiyorum.
Diğer zamanlarda ise beni artık pek önemsemediğini kabulleniyorum. Ama o zaman bile, kızamıyorum.
Mesela, şey çok kesin bence. Eski konuşmalarımızı okurken çevrimiçi oluyorum ya, o yüzden o çevrimiçi olunca görüyorum, ama o beni görmüyor o sırada. Görmesin zaten, o salak kesin onu da yanlış anlamanın bir yolunu bulurdu, başkasıyla konuşuyorum falan sanırdı. Bak şimdi nasıl kızabiliyorum gördün mü sözlük, çünkü yanımda değil.
Artık onun yanında tamamen kendim olmaya korkuyorum.
Yine de yanında olmak istiyorum, kendimin iki boyutlu bir izdüşümü olarak bile olsam.
Tadını çıkarcam dedim biliyorum sözlük, eski halime dönene kadar bunun tadını çıkarcam, ama çabuk biterse iyi olur yine de.
Acımasından mı daha çok bıktım yoksa acımıyor gibi yapmaktan mı bilmiyorum.
