Makalelerini, tezini, hastalarını, öğrencilerini öne sürüp benim hayatım böyle vaktim yok hiçbir şeye (sana) zaman ayıramıyorum dediğinde kendimi kıyaslayabileceğim hatta rakip görüp yenilgiyi kabullenebileceğim biri yoktu karşımda.
O zamanlar kendi kendime keşke başkasını bana tercih etseydi de en azından adam gibi sinirlenip öfkelebilseydim ama napayım adamcağız çok çalışıyo haklı diyebilmiştim sadece.
Şimdiyse dönüp o zamana baktığımda aklıma gelen söz; "gerçekten seven, bir yolunu bulur ve sana gelir.kendinden bile gider; ama sana hep gelir."
