Üniversite hayatım boyunca, kyk yurdunda, 10 kişilik odada kaldım.
Çocukluk hayallerimin arasındaydı, üniversiteyi şehir dışında okumak, yurtta kalmak, hayatla mücadeleyi tek başıma öğrenmek.
O gece evet tedirgin, evet huzursuz ama gülümseyerek uyuduğumu hatırlıyorum, mutluydum, heyecanlıydım.
17 yaşında değil, 27 yaşında gibi hissedivermiştim bir gün içinde.
"Merhaba hayat, ben zeytin" dediğimi hiç unutmuyorum meselâ.
Dünyaya yeniden gelsem, gene yurtta hatta o odada kalmak isterim.
Beni ben yapan, güçlendiren, paylaşım, dostluk ve yaşama dair her unsur, o yurtta, hatta o odada pekişti, dallandı, budaklandı.
Yok beee ne ağlaması?!
Gözüme ilk gençlik yıllarım kaçtı...
