her gördüğümde üzüldüğüm insanlardır. gecenin bu saatinde uyumak varken saatlerce ayakta bekleyip, daha önce hiç görmedikleri ve bundan sonra da görmeyecekleri kişilerle, hastalık kapma tehlikesiyle para kazanmaya çalışıyorlar. can ve mal güvenliği olmadan, kesilip bir yere atıldığı vakit devletin bile ilgilenmeyeceği malumken çok üzücü. kimi travesti, kimi hayat kadını ama bir şey değişmiyor.
hayat zor ve acımasız. o insan istemez mi sıcak bir yuva, sevdiği insana sarılıp uyumak belki çocuklarıyla ilgilenmek, güzel bir evde yaşamak. peki ya bu işi kaç yaşına kadar yapabilir? maksimum 45-50. ondan sonra ne olacak? acaba ailesiyle arabada mutlu mutlu seyahat eden insanları görüp imrenmiyorlar mıdır? toplumun kendilerine bir böcek gibi baktıklarının farkında olmak nasıldır?
