Bu sorunun cevabı da kişiden kişiye değişir. Herkes kendini büyüten sebepler ile dertlenir.
Kendi içimde zaman zaman büyür ve zaman zaman çocuklaşırım.
ilk kez anneannem öldüğü zaman hissetmiştim bu duyguyu. Ölümün bize de uğrayacağını görmüş ve büyümüş hissetmiştim. Aradan zaman geçti ve alıştım. Melankolik günlerimin sonunda güneş gördüm. Çocuklaştım. ikince kez uğradı bize ölüm. Dedem vefat etti. ilk uğradığı kadar acılı olmayacağını düşünüyordum. Oysa dedimin bedenini gasilhanede yıkayınca büyüdüm ben.
O günler de geride kaldı. Çocuklaştım.
Ameliyathaneye yattım. Ben, bekleme odasında büyüdüm. Annenin feryadlarını, bebek iniltilerini duydumda büyüdüm. Hayatın önemsizliğini kavradım. Çok büyük adam olup küçük işlerle uğraşmayacaktım. Hayatın anlamı o dehlizde kavradım. Unuttum. Sözlerime sadık kalamadım. Pembe dünya beni içine çekti ve pembeleştim.
18 yaşımda, ilk kez yüzüme traş bıçağı değirince büyüdüm. Ayna karşısında kendimle konuştum. Büyük adam olmuştum. Alıştım ve çocuklaştım.
Bu büyüme hikayesinin hülasasıdır.
Yatılı okullara gittiğim zamanda büyümüştüm. Zorluklarla mücadele edebilmek için insan büyümek zorunda kalıyor. Ama sonradan hep çocuklaştım.
Hayatın tokatını okkalı bir şekilde yemeyenler sanırım büyüyemiyorlar.
Ben zaman zaman büyür diğer zamanlarda ise çocuklaşırım.
