"Evdeki sessizliğimiz her gece biraz daha artıyordu. Her gece biraz daha fazla susuyor, biraz daha fazla sağa sola bakıyorduk birbirimiz yerine. ikimizin de içinde şefini kaybeden bir orkestranın hüznü, dışımızda Charlie Chaplin gülüşü vardı. O günün geleceğini ikimiz de biliyorduk. Tam yerinde olacaksa eğer ölüm gibi bir şeydi ama henüz kimse de ölmemişti. Nasıl öleceğimizi bile bile hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyorsak, biz de o günün geleceğini bile bile hiç gelmeyecekmiş gibi yaşamaya devam ediyorduk. Her seferinde son defaymış gibi sevişiyorduk. Her yediğimiz yemek son akşam yemeğimiz gibiydi. Her izlediğimiz filmi O’nun omzuma başını yaslayıp benim de onu kollarımın arasına aldığım son filmmiş gibi izliyorduk. Ne kötü film izlemeye, ne kötü yemek yemeye ne de kötü sevişmeye tahammülüm yoktu. Çünkü her an biri son olabilirdi. Hayatımı artık bunun üzerine kurmuştum. Onun sevdiği yemekleri yiyor, istediği filmleri izliyor ve mutlu olacağı şekilde sevişiyorduk. Hiç ölmeyecekmiş gibi ama saçlarımın arasında tetiğe ansızın basılacak bir tabancanın soğukluğunu hissederek yaşıyordum."
