Mutluluk,aslında sahte mutluluk ve gerçek mutluluk olarak ikiye ayrılır. Farabi'ye göre gerçek mutluluğu yaratan şey düşünsel eylemler ve erdemli davranışlardır. Onun felsefesinde Zenginlik,şan,şöhret gibi şeyler ise sahte mutluluk oluşturan şeylerdir. Ben bu düşünceye bir noktaya kadar katılıyorum ki o nokta da müreffeh yaşam için gerekli olan sınırdır.
insan,hayatta kalmaya odaklanmış bir varlık olduğundan ötürü gereksinimlerini karşılayabilmek için paraya ihtiyaç duyar. Bu paranın miktarı sadece temel ihtiyaçlarını bile zar zor karşılayacağı bir düzeyde ise ve üstelik bu parayı edinirken harcadığı emek de çok fazlaysa böyle bir insan ruhunu ve bedenini satmış insandır. Dolayısıyla düşünsel eylem gerçekleştiremez,erdem sahibi ve mutlu olamaz.
Para çok fazla olduğunda ise insanoğlunun doyumsuz yapısı onu sürekli bu parayı katlamaya ve daha zengin olmaya yönlendirir ve bu kişiler de bütün düşünümlerini daha para kazanmak üzere inşaa edeceğinden yine bunlar da bence erdemli bir hayat yaşayamazlar.
Ancak araştırmalarını devam ettirebilecek,kendisine ve ailesine bakabilecek ve zaman ayırabilecek olan insan zihnini varoluşu sorgulamaya ve erdemli bir hayat sürmeye yönlendirebilecektir. Nitekim dünyayı bilimsel açıdan geliştiren pek çok icat ve keşif
fabrika sahipleri ve aşırı zengin insanlar tarafından değil,zihinsel ve duygusal açıdan elit olan pek çoğu orta halli ama üst sınıflarla da iletişim halindeki bireyler tarafından gün yüzüne çıkarılmıştır.
Sonuç olarak para çok gerekli olsa da salt mutluluk da değildir diye düşünüyorum.
