kendi içinde dağınık, dışarıya karşı disiplinliyim. sabah kalkınca yatağımı kusursuz bir şekilde toplamam ama öyle düzeltiveririm hemen. odamı ya da evimi temizlerken masaüstünün, sehpa üstünün, mutfak tezgahının kusursuz derecede düzenli durmasını sevmem. tertemiz fakat bi tık dağınık olur her yer. tv ya da dıgıturk kumandası asla yan yana tv ünitesinde olamaz. devamlı bir şeyleri arayarak bulurum. bu manada dağınıklıktan ve kaostan besleniyorum. bir şeylerin düzenlenmeye ihtiyacının olması beni diri tutuyor, mayışmıyorum.
fakat bunların hiçbiri iş hayatım için geçerli değil. unutmam, atlamam, aksatmam, saatimden 15 dakika gelirim, işim ne zaman biterse o zaman çıkarım. 6-7 yıldır işe geç kaldığımı hatırlamam. kimseye, disiplinli olmama ya da salaş yaşamama laf söyletmem. ben beynimde bir sistem oturtmuşumdur ve o benim iş disiplinimdir, o öyle saat gibi işler her gün. bu özel sektördeki ilk aylarımda 'anne ben her gün erken mi kalkıcam' şeklinde yakınmalarla geçmiş olsa da üzerinize aldığınız sorumluluklar nedeniyle iş disiplini kendiliğinden oturuyor. bazen gece elimde telefonla uyuyorum, telefonun şarjı bittiği için sabah alarm çalmıyor. çalmasın. alarmdan 5 dakika sonra gözlerimi açarım. kimsenin kendi içinde neler yaşadığını bilemeyeceğimizden, kendine olan disiplini onu ilgilendirir. ama işine, gücüne disiplinsizlik ettiği için sahip çıkmayan insanı asla sevemem. en çok da buna ihtiyaç var aslında.
