aaa sen psikologsun sinirlenemezsin, haydi empati kur, önyargılı olamazsın’cılar. psikolog olmak ya da başka bir meslekten olmak, hayattaki kimliklerimizden yalnızca biri. iş yerimde psikolog oluyorum. sosyal ortamlarda, kendimle baş başa kaldığımda elbette sinir, öfke, önyargı ve çözmek istenilen sorunlar bende de var. tek fark, önyargılarımın farkında olmam vs gibi bilinçlilikler olabilir.
ama ben de içip gülen bir arkadaş, kıskanç bir sevgili, sinirlenen bir öğrenci, bir şeylerin savunucusuyum. mükemmel bir varlık olmaya değil, kendisi olmaya gelen insanlardan biriyim. o yüzden bir anne, aynı zamanda bir doktor, aynı zamanda kız kardeş. çeşitli rollerde farklı yönlerimiz ortaya çıkar hepsi bu.
yani beni markette görevliyle tartışırken görünce “ay bu da psikolog olacak bir de” yorumu haksız olacaktır. orda bir tüketiciyim, orda hakkını arayan bir müşteriyim mesela. sokakta da hayvanları savunan bir direnişçiyim. sözlükte düşüncelerini belirten bir yazarım. iş saatleri içerisinde de psikolog. herkesin yeteneği ve becerisi alanlara göre değişir. birisi iyi bir anne olamamıştır ama çok iyi şirket yönetiyordur, gibi.
