arada bir "bu da fena değil ya" diyecek kadar sevimli buluyorum kendimi. bazen burnumu tıkayıp zorla ağzımı açtırarak, boğazımdan aşağı can yakıcı sıvılar dökesim geliyor. sıkıca tuttuğum şeyleri bırakma isteğimi güçlendirme çabasındayken, elime "tutma artık, acıttın." diye bağırmaktan çok sıkıldığım için benle pek anlaşamıyorum.
yine de saçımı okşamaktan geri duramıyorum.
yazık çünkü... acıyorum kendime.
