yıllardır bu mesleği yapıyorum. işimi hiç seven biri değilim, hiç olmadım. çok sevmeye çalıştım ama ailemin kısıtlı imkanlarını, beni ve kardeşlerimi güç bela okutmalarına şahit olduğumdan hayatımı kurtarmaya yönelik tıp seçimini yaptım ve hayatımı bu mesleği icra ederek sürdüreceğim, aileme bu mesleği icra ederek ekmek getireceğim.
fakat "çok egolular, aman çok götleri kalkık" falan diyen tipler ulaşamadığı ciğere mundar diyen tipten farksızlar nazarımda. o mesleğe atılana kadar çekilen çileleri, kanser komiteleri, uykusuz geçen nöbetleri, ayda neredeyse 10'a yakın ameliyata girmeyi, saçma sapan tiplerle muhattap olmak zorunda kalmaları ve bazı kendini bilmezlerin yersiz tehditlerini, evine, evleneli 1.5 ay olduğun eşinin yanına bile dönemediğin günleri siz nerden bileceksiniz. anca bok atmayı bilirsiniz, neymiş çok havalılarmış da çok egolularmış da... hele acilde geçmiş lanet bir geceden sonra vizitlerde koştur, sabah en az 30-40 hastayla uğraş, sonra o sinir ve uykusuzluk halinde hayata sitemli bir şekilde bir tavır görünce bizden "ay havanız batsın, burunları çok yukarda, kendini beğenmişler" gibi tepkiler alalım. canınız sağolsun ne diyeyim...
