''Aidiyet hissi, milyonlarca yıl diğer canlılarla ortak yaşam alanını paylaşan insanın türünü devam ettirebilmesi için gerekli bir duygu. Topluluklar halinde yaşayan diğer canlı türleri gibi insan türünün de tek başına varlığını sürdürebilmesi ve bugünlere gelebilmesi mümkün olamazdı. Özetle doğuştan getirdiğimiz bir duygu. Ve ne yazık ki sağlıklı bir şekilde tatmin edemediğimizde sağlıksız yollara başvuruyoruz. Sağlıksızlık çocuklukta başlıyor. Çocuk, özgün bir birey olarak kabul gördüğü bir aile ortamında büyümemişse hem özgünlüğünü hissedemiyor hem de aidiyet duygusunu tatmin edemiyor.
Ama hem özgün (farklı) olduğumuzu hem de bir yere ait olduğumuzu hissetmek isteriz. Aidiyet duygumuzu tatmin edecek bir ortam yoksa kendimizi özgün hissedeceğimiz toprak da yoktur. Ait (benzer) olma ihtiyacı ile tam zıttı olan özgün (farklı) olma ihtiyacı aslında birbirini tamamlar. Biri sağlıklı tatmin edilemiyorsa diğerinin tatmini de sağlıksız olacaktır. Örneğin eğer aidiyet duygumuzu inandığımız bir din ya da bir futbol takımıyla doyuruyorsak, farklı olma ihtiyacımızın tatminini de kaçınılmaz olarak diğer dinlerden ya da takımlardan farklı olmamızda ararız. Tabii ki sağlıklı olan, kendimizi kimseyle kıyaslamadan özgünlüğümüzü hissedebilmektir. Bu yaklaşım bizi, kendi seçtiğimiz ve bizi geliştiren bir yere ait olmamız gibi bir anlayışa götürür ve ait olduğumuz yerde, sadık bir eş, vefalı bir dost, özverili bir çalışan ve bütüne katkıda bulunan bir insan oluruz.''
kaynak: derki, 29.sayı - saim koç*
