ne kadar çıkarcı yaratıklar olduğumuzu gösterir. bir insan işimize yaramıyorsa onu ikinci, üçüncü plana atarız. işimize yarıyor veya yarayacaksa her gördüğümüzde en yakın dostumuzmuş gibi davranırız.
edit: işimize yaramayan insanları sevmememiz normalmiş gibi yorumlar olmuş. eğer öyleyse hayvanlardan ne farkımız kalır? birbirimizi çıkarsız, şartsız sevsek dünya çok daha adil ve güzel bir yer olmaz mı?
