13 yaşındayken sınıfta zoruma giden bir söz söylemişti birisi. O zamanlar birisini seviyordum ama karşılıksızdı. Bu zoruma giden sözü de onun sevgilisi söylemişti. Çocuktum hemen ağlayan bir tiptim. Siz ezik diyorsunuz da ondan değildim ama zoruma giden kelimeler çoktu işte. O çocuğu dövmeyi o kadar istedim ki ama yapmadım. O gün kardeşim gibi birini kaybetmiştim. En hassas günümdü. Göz yaşlarım o kadar sessiz gelmişti ki, o kadar soğuktu ki bedenim titretmeye yetmişti. Sevdiğimin önünde hıçkıra hıçkıra ağlarken buldum kendimi. Rezil bir insandım. Bana herkes korkunç bakışlarla bakıyordu. Ben konuşamayacak kadar krize girmiş ağlıyordum. Kalkıp lavaboya gidemeyecek kadar ağlıyordum. Ve birden ne yapıyorsun sen erkek dediğin ağlamaz dedim kendime. Beynim bana bu acımasız sözleri söylemişti. Daha sonra sustum. Sesim çıkmadı o günden sonra. Şimdilerde istesem bile ağlayamam. Göz yaşlarım kurumuş gibi. Onca acı olaylar yaşadım. Ya da onca mutlu güzel olaylar yaşadım. Ama bu duygusuz yüzüm hiç değişmedi. Bu başlık yanlış arkadaşlar. Erkekler ağlamaz değil. Erkekler ağlayamaz olması gerek. Biz ağlayamayız...
