korkan yeterince ölmek istemiyordur, mutsuzdur sadece. ölme isteğinin üstünü örtmesi için yaşayacağı bir sevince bakar. oysa gerçek anlamda ölmek isteyen en mutlu anında bile aklında ölümü bulundurur. bu istek böyle ara sıra gelmez, kişiyle birlikte yaşar.
bunu arzulayan da öyle bir çöküşte ve boşvermişliktedir ki, hayatta ardında kalanları düşünecek mecali olmayacağı gibi, ölümden sonrasını da düşünecek hali kalmaz. o belirsizlik, meçhullük, müphemlik bile öyle başını döndürür ki insanın, korku yerine rahatlama gelir.
korktuğum ise ölüm değil, intihar. başarılı sonuç vermeme ihtimali, sonraki hayatımı öncekinden beter yaşama düşüncesi.
kısacası bekliyoruz ölümü işte. korkmadan, kapımız açık şekilde. intihar edemeyecek kadar cesaretsiz, ölümün yolunu gözleyecek kadar da cesuruz.
