aslında özellikle üzmek, duygusallaştırmak için yapılmış bir sahne yoktu bence. ama buna rağmen hem benim, hem de beraber gittiğim arkadaşımın pek çok yerde gözleri doldu.
babasını kaybetmiş, okulda mutlu olmayan küçük bir çocuğun hayattan ne beklentisi olabilirdi ki...
bazıları belki vay efendim atatürk nasıl karanlıkta uyuyamaz, diye sataşmalar yapabilir ama ben atatürk'ün ben karanlıkta uyuyayam dediği sahnede öyle duygulandım ki. hayata belki pek insana göre çook eksilerden başlamıştı ve sağımdaki solumdaki adamlar gibi zaafları, korkuları vardı.
buna rağmen inancı ve vatan sevgisi ile neler yapılabildiğini gösterdi.
