istanbul da doğan grubunda gazetecilik yapıyordum. 2.30 gibi eve dönmüştüm yorgunluktan bitik durumda kıyafetlerimi bile çıkarmadan yatağa atmıştım kendimi. ranza daha doğrusu. üst katta kız kardeşim yatıyordu. "abi abi ne oluyor? " sesi ile uyandım gözlerimi araladım ev tatlı tatlı sallanıyordu. deprem oluyor yok bir şey uyu dedim kıza. serde izmir'lilik var ya , her sene kafadan 5 şiddetinde sallanıyoruz ya alışmış bünye. babamın kalkın deprem diye odaya dalması ile amma abarttınız be altı üstü bir deprem diye söylene söylene çıktım evden dışarı. tüm salacak sokaklarda idi. o an anladım bir boklar döndüğünü.
cep telefonları kilitlenmeden gazeteyi aradım istihbarattaki çocuk abi bir yer yok oldu ama neresi bilmiyoruz dedi. hemen gazeteye koştum. yalova çınarcık taraflarında olduğunu öğrendik. (bkz: iskender ığdır) masa komşumdu. hemen onunla temasa geçtim. ilk deniz otobüsü ile yalova ya indiğimde manzara korkunçtu. gazetecilik orada bitti, kurtarmacılık başladı. sonra 1 ay enkaz altından can bulma çabası. ve ömrüm boyunca kulaklarımdan gitmeyecek bir ses ile, burnumdan asla gitmeyecek çürümüş ceset kokusu..
