Eski ev arkadaşım çok severdi, her gün mutfakta yemek yaparken bir şeyler dinlemeye ismet özel’le başlardık. En sevdiği şiiri ‘celladıma gülümserken çektirdiğim son resmin arkasındaki satırlar’ şiiriydi. Genelde bu şiirle başlardık.
Artık adını gördüğümde veya yemek yaparken dilimden dökülüyor kendi tonlamasıyla;
“Ben ismet Özel, şair, kırk yaşında.
Her şey ben yaşarken oldu, bunu bilsin insanlar
ben yaşarken koptu tufan
ben yaşarken yeni baştan yaratıldı kainat
her şeyi gördüm içim rahat
....”
