Aslında bir film. Güzel de bir film. Fakat ben senden öncesini hatırlayamıyorum. Nasıl gülüyordum, nasıl eğleniyordum, neler yapıyordum hatırlayamıyorum. Bir fikrim yok bu konuda. Gülmeyi unutmuşum, tebessüm edince tuhaf geliyor. Adın bile doğru değildi seni tanıdığımda , ama çok sevdim o adı. Yer etti içimde. Unutamadım sonrasında. Benimdi çünkü. Gülüşümdü o isim. Öyle şirin öylesine masumdu ki konuşmaya doyamaz özlerdim sesini. Şimdi sadece arada resmine bakarak özlem gidermekle yetinmek zorundayım. O da cesaretimi toplayarak numaranı yazma yüzsüzlüğünü gösterebilirsem. Attığım her adımda iç sesimle kavgayı bırakıp ta özlemine yenik düştüğüm anlarda. Nereden nereye. Sabah günaydın dediğinde aydınlanan günümden, sen iyi geceler demeden iyi olmayan gecelerden, sadece çevrimiçi oluşlarını seyretmek ağır geliyor doğrusu. Duyduğum sevgi mi daha büyük çektiğim acı mı ayırt edemiyorum bazen. Her nefes alışta kanayan kalbim , her sesini duyduğumda titreyen içim, çözüm üretemeyen aklım...
Senden önce ben nasıldım bilmiyorum. Bir fikrim yok, olsun da istemiyorum açıkçası. Acım ne zaman diner , yaram ne zaman kabul bağlar ya da bağlamalı mı inan bilmiyorum. Sesini , kokunu , çocukluklarını , gülen yüzünü çok özledim sadece.
Aramalı mıyım, hayır. Arar mıyım hayır. Hayatını düzene sokmaya çalıştığın , bensiz bir dünya kurduğun , hayallerinin peşinden gittiğin bu sürece çomak sokamam. Ama özlüyorum deli gibi hem de .
