kendimden başkası değil açık konuşmak gerekirse. hani aslında şöyle. " yaşanması mümkün iken, yaşanmayan, olması mümkün iken olmayan şeylerin" sebebinde ki bizzat kişi olmak beni üzüyor. her şeyin " hayırlısı" olayına inanan biriyim aslında. ama işte allah akıl fikir de vermiş. kullan diye. sanıyorum ben adımları yanlış atıyorum. birileri kulağıma " cık yine olmadı" diyor sanki. esasında üzerimde çokta baskı yokken, kendi kendime strese girmeme üzülüyorum. her günün aleyhime geçtiğini hissettiğim gibi, harcandığımı da hissediyorum. bu da benden ötürü olduğu için ona üzülüyorum işte.
